Patience is the calm acceptance that things can happen in a different order than the one you have in your mind. -David G. Allen-
Ik ben buiten, het is lente, het sneeuwt, de zon schijnt, het hagelt, de zon schijnt, het regent, het is bewolkt…
“Vorig jaar was het al lekker warm rond deze tijd”, hoor ik een voorbijganger zeggen tegen de ander. “Ik ben zo klaar met dit alles. Ik ben ook zo corona-moe”…
Ik ook, denk ik schuldbewust in mijn binnenste… Wie niet? En ik wandel verder.
In een wereld van “instant gratification” waar in “normale tijden” alles voor handen is, waar onze basis gevoelens zijn geminimaliseerd naar blij (voor normaal) en boos, verdrietig, rouw, bang, melancholisch zijn verbannen naar de afdeling GGZ, vraag ik me af waar “geduld” nog een plek heeft. Geduld voor herstel, geduld voor gezondheid, geduld voor kennis vergaren, geduld voor de ander, geduld met jezelf, geduld voor gevoelens die er gewoon mogen zijn, geduld voor de warmte en de zon, die echt wel gaan komen en geduld voor betere tijden en geduld voor elkaar de ruimte geven.
Mijn geduld is soms ook ver te zoeken. Zeker als ik me waan in de drukte van alle dag en ik mijn ding gewoon wil doen maar wordt beperkt in alles waar ik behoefte aan heb. Ik word ongeduldig, ik maak me boos en voel me verdrietig. Daar kan ik een pilletje voor nemen, maar dat wil ik niet. Ik wil buiten zijn, waar de natuur me laat zien dat tussen al dit wachten er nog steeds aanwijzingen zijn dat het goed komt.
Ze laat zich niet dwingen. Ze trekt zich niets aan van ons economisch belang, van virussen, onze eis om meteen te krijgen wat we willen, onze drama over het weer en of we blij zijn of niet en of we kunnen gaan en staan waar we willen. Ze is er gewoon en ze doet wat ze zelf wil. Dus ga ik rustig zitten op een boomstronk en blijf daar een poosje zitten met mijn gevoel, wat er gewoon mag zijn. Daar is niets mis mee. Het gaat gewoon anders dan dat ik me had voorgesteld.
En weet je? Dit helpt. Dit gewone back to basic “wat heb ik eigenlijk allemaal echt nodig” en “ik blijf bij mezelf” gevoel, wat voor mij zo goed past bij het kunnen tonen van geduld.
Want ondanks alles gaat het best goed, met de wetenschap dat het een eeuw geleden volstrekt normaal was om 4 seasons in one day aan emoties te kunnen ervaren op een dag als deze, net als het weer. Het blijft een bijzondere tijd en daar reageren we allemaal op vanuit onze eigen gevoelens. “Heb nog maar even geduld” hoor ik in een zuchtje wind.
De zon breekt door, alsof de natuur me wil vertellen: “Goed zo, je snapt wat ik bedoel”. Ik bedank haar en ik vervolg mijn pad.
