Verboden te plukken

“𝐷𝑜𝑛’𝑡 𝑖𝑡 𝑎𝑙𝑤𝑎𝑦𝑠 𝑠𝑒𝑒𝑚 𝑡𝑜 𝑔𝑜
𝑇ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢 𝑑𝑜𝑛’𝑡 𝑘𝑛𝑜𝑤 𝑤ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢’𝑣𝑒 𝑔𝑜𝑡 𝑡𝑖𝑙𝑙 𝑖𝑡’𝑠 𝑔𝑜𝑛𝑒
𝑇ℎ𝑒𝑦 𝑝𝑎𝑣𝑒𝑑 𝑝𝑎𝑟𝑎𝑑𝑖𝑠𝑒, 𝑝𝑢𝑡 𝑢𝑝 𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑙𝑜𝑡
𝑇ℎ𝑒𝑦 𝑡𝑜𝑜𝑘 𝑎𝑙𝑙 𝑡ℎ𝑒 𝑡𝑟𝑒𝑒𝑠
𝑝𝑢𝑡 ‘𝑒𝑚 𝑖𝑛 𝑎 𝑡𝑟𝑒𝑒 𝑚𝑢𝑠𝑒𝑢𝑚
𝐴𝑛𝑑 𝑡ℎ𝑒𝑦 𝑐ℎ𝑎𝑟𝑔𝑒𝑑 𝑡ℎ𝑒 𝑝𝑒𝑜𝑝𝑙𝑒
𝑎 𝑑𝑜𝑙𝑙𝑎𝑟 𝑎𝑛’𝑎 ℎ𝑎𝑙𝑓 𝑗𝑢𝑠𝑡 𝑡𝑜 𝑠𝑒𝑒 ‘𝑒𝑚
𝐷𝑜𝑛’𝑡 𝑖𝑡 𝑎𝑙𝑤𝑎𝑦𝑠 𝑠𝑒𝑒𝑚 𝑡𝑜 𝑔𝑜
𝑇ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢 𝑑𝑜𝑛’𝑡 𝑘𝑛𝑜𝑤 𝑤ℎ𝑎𝑡 𝑦𝑜𝑢’𝑣𝑒 𝑔𝑜𝑡 𝑡𝑖𝑙𝑙 𝑖𝑡’𝑠 𝑔𝑜𝑛𝑒
𝑇ℎ𝑒𝑦 𝑝𝑎𝑣𝑒𝑑 𝑝𝑎𝑟𝑎𝑑𝑖𝑠𝑒, 𝑝𝑢𝑡 𝑢𝑝 𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑙𝑜𝑡”.
(𝐽𝑜𝑛𝑖 𝑀𝑖𝑡𝑐ℎ𝑒𝑙𝑙 1970)

Dat de wereld is veranderd in de afgelopen (bijna) 2 jaar dat mag een feit zijn.
Wat voor impact dit heeft op de natuur, daar kom ik nu langzaam achter.
Het was druk in het bos tijdens de lockdown. Zo druk, dat de plek waar ik woon, de plek waar ik al meer dan 10 jaar werk en mensen bewust maak van al het mooie en overvloedige van moeder aarde, regels nodig heeft.
Regels die iedereen treft. 
Dat (commerciële) activiteiten niet mogen, tenzij met schriftelijke toestemming van de landeigenaar. Dat betekent dat ik niet meer mag wandelen met een groepje mensen waarmee ik mijn kennis deel. Dat je niets mag meenemen of plukken (een verbod op wildplukken dus).
Ik begrijp dat wel, maar het maakt mijn werk ook onmogelijk.
Vandaag zag ik in het gebied, waar ik als allerlaatste dacht nog te kunnen wandelen met een groep, nu ook borden heeft met geboden… Dat was al gebeurt met 2 andere gebieden waar veel kruiden stonden. En een vierde gebied had ik verlaten omdat er zoveel hondenpoep ligt dat ik niet zonder een drol onder mijn schoenen thuis kan komen.
Het is alsof de gebodsborden er tegelijk voor zorgen dat er ook geen kruiden meer willen groeien… Want om alles wel in toom te houden worden grote machines gebruikt om de kanten te snoeien (lees vernielen).
Langzaam zie ik Brandnetel en Braam deze hele gebieden overnemen.
Terwijl een zachte hand, een welgemeende zegen voor het land, een dankjewel voor het mogen plukken en wederkerigheid naar mijn idee een mooiere vorm is..

Geboden en verboden zijn een uiting van verlies aan vertrouwen en het “goede in de mens”. Het is een harde maatregel waar geen ruimte is voor communicatie en menselijk contact.
Het is een systeem waarbij een mens het vermogen tot zelf leren nadenken, verantwoording voelen en bewustwording wordt afgeleerd. En het ironische is dat de mensen waarvoor deze geboden zijn bedoeld ze niet zullen handhaven.
Maar mijn werk, mijn visie en mijn missie worden hiermee de kop ingedrukt. Daar baal ik van.
Of schriftelijke toestemming van de Landeigenaar dan de oplossing is om hier te kunnen wandelen? Mijn ervaring is dat de landeigenaar dan graag een financiële tegemoetkoming wil voor het wandelen in het gebied en dat zijn geen fijne bedragen….
𝗩𝗼𝗼𝗿𝗹𝗼𝗽𝗶𝗴 𝗱𝘂𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗡𝗮𝘁𝘂𝘂𝗿𝘄𝗶𝗷𝘇𝗲

Wanneer er bij jou nog wel gewandeld mag worden met een groep en er geen verbodsborden staan, dan kan ik natuurlijk ook jouw kant op komen.
DM mij voor de mogelijkheden.