“Ik ben blij dat je toch gekomen bent”, vertel ik haar, wanneer we al lopend in het bos, linksaf slaan bij de beuken.
Ze belde me eerder die dag dat ze eigenlijk af wilde zeggen omdat ze niet tot rust kon komen.
“Ja”, verzucht ze, “Ik ben blij dat ik toch de tijd voor mezelf heb genomen om hier te zijn”.
Ze is niet de enige die de druk voelt van het thuiswerken en ook nog de kinderen thuis, waardoor je eigenlijk nergens meer aan toe komt en ook nergens naar toe kunt. Gelukkig kunnen we nog wel steeds afspreken in de buitenlucht in een redelijk rustig stukje bos hier in de buurt. Het gesprek komt uit op het ritme in de seizoenen en hoe je rust neemt in de winter.
“Ik ben nog helemaal niet toe aan wakker worden na Imbolc!”, roept ze uit.”Ik wil graag nog even slapen en op mijn eigen tijd wakker worden”. Ze vertelt me dat ze geen rust heeft gevonden, de hele winter niet, ook niet in december.
Ik vraag nog even door hoe zij tot rust komen voor zich ziet in corona tijd en hoe zij het ritme in de seizoenen wil beleven.
We nodigen de natuur uit om zich te mengen in het gesprek en vervolgen onze wandeling.
Al wandelend zwiept er een natte dennentak in haar gezicht, die op ons smalle paadje over het pad hangt. Haar hele gezicht is nat van de regendruppels en we schieten beide in de lach… “Die was IN THE FACE!” schatert ze.
“Welke boodschap haal je hier uit?” Vraag ik haar…
We nemen even de tijd om te vertalen wat de natuur hier wil vertellen.
“Naaldbomen blijven het hele jaar groen hè?”, zegt ze. “Die wisselen hun naalden op hun eigen tijd en niet in het ritme van de seizoenen”. “Wat betekend dit voor jou?”, vraag ik.
“Dat ik mijn eigen ritme ook mag bepalen”, zegt ze met een glimlach.
We bedanken de boom en vervolgen ons pad.
(Verhalen en voorbeelden van gesprekken worden altijd geplaatst met toestemming van de gesprekspartner.)
